Behçet Necatigil, Türk şiirinin geleneksel tavrıyla  köklü yenilikleri bir arada bulabileceğiniz özgün bir şair. Şiirlerinde , kalabalıklar içindeki  yalnızlığı ve bakma göre dizgesindeki yerimizi sorgulayan Necatigil özellikle  ferdin sosyal düzen içindeki ruhsal görüntüsünü yansıtmakta başarılı olmuştur. Edebiyat öğretmeni olarak uzun yıllar hizmet veren Behçet Necatigil  duru dili , sözcük seçimlerindeki titizliği  ve söz sanatlarını kullanmadaki ustalığı ile şiirimizdeki unutulmaz yerini almıştır.

SOLGUN BİR GÜL DOKUNUNCA

Çoklarından düşüyor da bunca
Görmüyor gelip geçenler
Eğilip alıyorum
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya büyük şehirlerin birinde
Geziniyor kalabalık duraklarda
Ya yurdun uzak bir yerinde
Kahve, otel köşesinde
Nereye gitse bu akşam vakti
Ellerini ceplerine sokuyor
Sigaralar, kâğıtlar
Arasından kayıyor usulca
Eğilip alıyorum, kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ya da yalnız bir kızın
Sildiği dudak boyasında
Eşiğinde yine yorgun gecenin
Başını yastıklara koyunca.

Kimi de gün ortası yanıma sokuluyor
En çok güz ayları ve yağmur yağınca
Alçalır ya bir bulut, o hüzün bulutunda.
Uzanıp alıyorum kimse olmuyor
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Ellerde, dudaklarda, ıssız yazılarda
Akşamlara gerili ağlara takılıyor
Yaralı hayvanlar gibi soluyor
Bunalıyor, kaçıp gitmek istiyor
Yollar, ya da anılar boyunca.

Alıp alıp geliyorum, uyumuyor bütün gece
Kımıldıyor karanlıkta ne zaman dokunsam
Solgun bir gül oluyor dokununca.

Behçet NECATİGİL